Şeytan sessizce uyuyordu o gece,
Ve ben meleklere mağlup oldum.
Bir ruh vardı karanlığa saklanmış,
Sokaklar kadar esirdi korkaklığa.

Bir küçük taş tıkamıştı kum saatini,
Veyahut paramparça olmuştu camları,
Kum, zaman ve insan dağılmıştı her tarafa.
Yaşam kadar kesin ve ölüm kadar keskindi sessizlik.

Söylenecek her kelime hafifti o an,
Ve gereksizdi sırf bu yüzden konuşmak.
Ağlamak lazımdı artık hayatta kalmak için,
Fakat yağmura teslimdi zaten gökyüzü ve kaldırımlar.

İnsan, yenilmişti o akşam tüm güzel duygulara,
Bir ihtilal yaşamıştı bulutlar ve saklanan kuşlar,
Bir tek biz anlamamıştık her şeyin değiştiğini.