Kayboldum kıvrımlı sokaklarda. Gözlerim yoldaydı ama kaldırımlar somut, bedenim soyuttu sanki. Düşmüyordu gölgem ayaklarımın dibine.

Kaybolmuştum düşüncelerin kıvrımlı dallarında. Hangi dala uzansa aklım; düşüveriyordu yapraklar. Durmaksızın devam eden karmaşa. Her tutunuş, bir iz. Beynim yaşlı bir ağacın kabuğu gibi düzensiz, ama bir o kadar da bütünleşmiş toprakla.

Aramaktan da yorulmuştum artık. Öyle uzun sürmüştü ki arayışlar, gündüzler yalancı, güneş yabancıydı gözlerime. Parlak hatıralar yaratamamıştım bir günde. İz bırakmayan karanlıklarda kaybolmuştum. Düşen son yaprakla anlayabilmiştim ancak. Damarlarında dolaştığım bu çınar yıkılmıştı.

Eski bir müzik… Akıbeti belli bir çırpınış… Benden yana sessizlik… Biraz umut… Ve son…

Benliğim, beni kaybetmiş bekliyorum; en güçlü tokatıyla uyanmak umudum.